Weerbericht op vrijdag 3 december:
 
 
temperaturen tussen -4°C en het vriespunt, grote kans op sneeuwbuien en een stijve bries uit het Noordoosten. Het zag er niet fraai uit om “uit te rukken” ’s anderdaags….
 
Vlug een telefoontje naar Cecile om de mensen van de brandweer toch te vragen hun parcours een beetje aan te passen indien mogelijk. En of het niet mogelijk was een bus te voorzien mocht het echt niet te doen zijn.
 
Zaterdagmorgen 8u45 ter hoogte van de brandweerkazerne in Eeklo: 14 dapperen zijn paraat om de helse tocht aan te vangen.
Warm ingeduffeld met thermisch ondergoed en dikke sjaals en op een paar uitzonderingen na (hoe kan je nu klarinet spelen…) met  handschoenen.
De brandweerlieden hadden inderdaad het programma iets aangepast, deels uit noodzaak daar er een ereschepenen diezelfde morgen begraven werd.
Het gevolg was dat we eerst het officiële gedeelte moesten afwerken aan het stadhuis. The last post, Vlaamse Leeuw en Volkslied. En of het nu te maken had met de communautaire spanningen of niet, tijdens het volkslied kwamen de pistons van de koperen blaasinstrumenten vast te zitten door de vrieskou. Gespitste oren van de aanwezigen die natuurlijk in de gaten kregen dat er iets niet klopte. Veel begrip achteraf toen de oorzaak bekend was.
Tijd om de instrumenten op te warmen in het café op de hoek waar een paar frisse pinten hun werk deden. Zelfs ook hier en daar een koffie gezien meen ik!
En toen begon het te sneeuwen. Wie dacht dat we ons daardoor uit ons lood lieten slaan kent het muziek van Bassevelde nog niet goed. Weliswaar langs binnenbaantjes zijn we er in geslaagd om alle sponsors van de brandweer een bezoekje te brengen.
En het waren er niet weinig. De sfeer die ontstond tussen de brandweerlieden en de muzikanten met de jachtsneeuw pal in het gezicht kan je niet beschrijven. Een mengeling van ‘samen uit, samen thuis’, respect en vriendschap. Telkens wanneer we een tussenstop aandeden en ons konden opwarmen was het feest. Zingende en dansende brandweerlieden op een zaterdagmorgen. Het blijft speciaal.
Rond half twee was de calvarietocht ten einde. Na een laatste aperitiefje in de kazerne begaven we ons moe maar tevreden huiswaarts. Dat de banen er gladjes bijlagen was op dat moment een faits-divers.
 
 
Het klinkt misschien wat eigenaardig na het lezen van bovenstaand verslagje, maar bij rondvraag bij de muzikanten die van de partij waren klonk bijna unaniem dat dit hun mooiste uitstap van het jaar was. Niet alleen brandweermannen zijn speciaal….
 
Alex.